ភាពល្វីងជូរចត់នៃការ ចេះមិនដល់ ឬ ចេះស្ទើរ

ការរៀនជាគន្លឹះដ៏សំខាន់ក្នុងការស្វែងរកជោគជ័យ ហើយផ្ទុយទៅវិញ "ការចេះមិនដល់" គឺ​ជា​ដំណើរ​ឆ្ពោះ​ទៅ​រក​ភាពដុន​ដាប​និង​ក្តី​វិបត្តិ​ផ្សេងៗ។ បទពិសោធន៍របស់ ក្រុមហ៊ុនធំៗ ឬអ្នកដឹកនាំមួយចំនួន បានទុកជាឧទាហរណ៍​ សម្រាប់​ដាស់តឿនឲ្យយើងបានឃើញផលល្អនិងផលអាក្រក់ដោយឡែកៗពីគ្នាអំពីរឿងទាំងនេះ។

“" យើងគួរស្វែងយល់ពីកំហុសឆ្គងនិងការថ្លោះធ្លោយពីអតីតដើម្បីកែលម្អ ស្ថាបនាខ្លួនឲ្យបានរីកចម្រើន

- ក្រុមហ៊ុន ដិកខា រីខរឌិង  (Decka Recording)
លោកអ្នកមួយចំនួនអាចនឹងធ្លាប់ស្គាល់វង់តន្ត្រី "ដឺប៊ីថឹល" បានយ៉ាងច្បាស់ ព្រោះពួកគេ (The Bettles) គឺជាក្រុមភ្លេងមួយ ក្នុងបណ្តាក្រុមភ្លេងដែលទទួលជោគជ័យខ្ពស់បំផុត  ជារៀងរហូតតមក។  ពួកគេបានសាងប្រវត្តិសាស្ត្រមួយថ្មីដល់មុខមាត់វង់តន្ត្រីលោក  និងជាប់ជាប្រវត្តិមួយដែលត្រូវចោទជាសំណួរអស់រយៈពេលដ៏យូរអង្វែង។ កាសែត និងថាសចម្រៀងរបស់ពួកគេ ត្រូវគេប៉ាន់ប្រមើលមើលថា លក់បានរាប់រយលានដុំ ចាប់តាំងពីអតីតកាលមកទល់បច្ចុប្បន្ន។ ផលប្រយោជន៍ដ៏មហាសាលនេះ បានធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្តាប់ដៃរបស់ក្រុមហ៊ុន អ៊ី អឹម អាយ(EMI) អស់រយៈកាលដ៏យូរអង្វែង ទន្ទឹមនឹងក្រុមហ៊ុន ដិកខា រីខរឌិង ជាក្រុមហ៊ុនដែលពួក ប៊ីថឹល បានទៅសម្តែងឲ្យគេមើលនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៦២  ប៉ុន្តែលោក ឌិក រ៉ូស ជានាយកគ្រប់គ្រងក្រុមហ៊ុននោះ បែរជាមើលមិនឃើញពីគុណសម្បត្តិរបស់យុវតន្ត្រីករសក់វែងទាំងបួននាក់នេះទាល់តែសោះ។ គេនិយាយទៅកាន់លោក ប្រៃអាន់ -អែហ្វស្តាញន៍ ដែលជាអ្នកគ្រប់គ្រងក្រុមភ្លេង ដឺប៊ីថឹល ថា " ក្រុមភ្លេងដែលកាន់តែហ្គីតាបែបនេះ វាហួសសម័យទៅហើយ "។ទោះបីជា អែហ្វស្តាញន៍ ខំអង្វរករឲ្យក្រុមហ៊ុន ដិកខា រីខរឌិង ពិចារណាសាជាថ្មីម្តងទៀត ព្រមទាំងសន្យាថា ពួកគេនឹងទិញថាសចម្រៀងរបស់ ដឺប៊ីថឹល ក្នុងមួយឈុត ៣០០០ដុំ គ្រប់ឈុតទាំងអស់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏នាយកគ្រប់គ្រងក្រុមហ៊ុន ដិកខា រីខរឌិង នៅតែមិនខ្វល់អើពើអ្វីទាំងអស់។ នៅទីបំផុត អែហ្វស្តាញន៍ បានទៅទាក់ទងជាមួយក្រុមហ៊ុន អ៊ី អឹម អាយ ហើយបានព្រមព្រៀងចុះកិច្ចសន្យា សហការថតបទភ្លេងជាមួយគ្នាប្រកបដោយជោគជ័យ។ លទ្ធផលដែលកើតឡើងគឺ ក្រុមហ៊ុន អ៊ី អឹម អាយ  បានទទួលផលកម្រៃមានតម្លៃរហូតដល់រាប់ពាន់លានដុល្លារ ហើយនៅឈរយ៉ាងរឹងប៉ឹងរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។ ចំណែកក្រុមហ៊ុន ដិកខា រីខរឌិង ឯណោះវិញពុំមានអ្នកណាគេស្គាល់ទៀតឡើយក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ននេះ។ នេះគឺជារឿងដ៏គួរឲ្យសោកស្តាយ ប្រសិនបើអ្នកគ្រប់គ្រងក្រុមហ៊ុន ដិកខា រីខរឌិង ខិតខំរៀនស្វែងយល់ និងចេះប្រមើលមើលអំពីចរន្តនិយមខាងតូរ្យតន្ត្រីឲ្យបានត្រឹមត្រូវ គេមុខជាមិនធ្លាក់ចូលក្នុងគន្លងនៃផ្លូវខុសថ្លោះធ្លោយដ៏ធ្ងន់ធ្ងរបែបនេះឡើយ។

- ក្រុមរបស់ប៉ុលពត

"ការចេះមិនដល់" មួយចំនួន   វាមានការប៉ះពាល់ចំពោះបុគ្គលខ្លួនឯងឬចំពោះក្រុមមួយចំនួនតូចរបស់ខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ "ការចេះស្ទើរ" ឬ "ការចេះមិនដល់" ខ្លះទៀត  វាបានធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់មនុស្សចំនួនច្រើន​ ឬប៉ះពាល់ដល់វាសនាប្រទេសជាតិទាំងមូលក៏មានដែរ។ការចេះតែម្នាក់ឯង​  មើលទៅលើស្ថានការណ៍តែមួយជ្រុងយ៉ាងងប់ងល់  ឃើញតែវណ្ណៈអធន  ឃើញតែការប្រើកម្លាំងកាយនិងចិត្ត   ឃើញតែអ្វីដែលនៅចំពោះមុខ  ប៉ុលពត មិនទទួលស្គាល់ការជជែកវែកញែកមិនទទួលស្គាល់អ្នកចេះដឹង  មិនទទួលស្គាល់កម្លាំងប្រាជ្ញា  មិនព្រមទទួលស្គាល់នូវភាពជាមនុស្ស  យកមនុស្សអវិជ្ជាឲ្យគ្រប់គ្រងជាន់ឈ្លីលើអ្នកចេះដឹង ឬបើនិយាយដោយរួម  ក្រុមរបស់ប៉ុលពតមុជក្បាលទៅលើទ្រឹស្តីរបស់ក្រុមមួយ   តែគេមិនព្រមបើកភ្នែកមើល និងមិនព្រមរៀនពីអ្វីៗល្អៗដែលកន្លែងដទៃទៀតគេមាននោះឡើយ។

ការ "ចេះមិនដល់" របស់ក្រុមប៉ុលពត បានបង្កជាសោកនាដកម្ម និងវិនាសកម្មដ៏ធំធេងដល់ប្រទេសជាតិនិងប្រជាជនកម្ពុជា។

តាមឧទាហរណ៍ខាងលើ  យើងសង្កេតឃើញថា កំហុសឆ្គង ឬការថ្លោះធ្លោយរបស់អង្គការ ឬក្រុមហ៊ុន
ជំនូញទាំងនោះ សុទ្ធតែមានដើមហេតុមកពីការ យល់មិនបានស៊ីជម្រៅ (យល់ស្ទើរ)  ពោលគឺ ខ្វះការ
យល់ដឹងឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីសម្រេចចិត្តឲ្យបានត្រឹមត្រូវនោះឯង។

អ្វីទាំងនេះ ដោយសារតែកង្វះខាតអំពីការយកចិត្តទុកដាក់ស្វះស្វែងសិក្សាស្រាវជ្រាវរកព័ត៌មានសម្រាប់
យកមកស្ទាបស្ទង់  វាយតម្លៃ  ប្រមើលមើលពីស្ថានការណ៍ឲ្យបានល្អិតល្អន់  ទើបធ្វើឲ្យមានការសម្រេច
ចិត្តខុសដែលជាប្រការគួរឲ្យសោកស្តាយបំផុត។

ពេលខ្លះការសម្រេចចិត្តខុសតែម្តងគត់   វាក៏ជាការគ្រប់គ្រាន់  ហើយក្នុងការធ្វើឲ្យជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនក្រុមហ៊ុន
ឬប្រទេសជាតិត្រូវជួបប្រទះនឹងក្ដីវិបត្តិ ឬក្ដីវិនាសអន្តរាយដ៏ធំធេងទាំងនោះ។

ស្នេហាជាតិ + ចេះស្ទើរ (ល្ងង់) =>  ថយក្រោយ ឬវិនាសអន្តរាយ

នេះជាមេរៀនដែលយើងត្រូវតែចងចាំ។   យើងជឿថា បងប្អូនខ្មែរគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែជាអ្នកស្នេហាជាតិ។
តែអ្វីដែលយើងត្រូវភ័យ គឺការបិទខ្លួនឯងអួតខ្លាំង  អួតឆ្លាត  អាត្មានិយមនោះឯង  ដែលនាំឲ្យយើងធ្លាក់
ចូលក្នុងរណ្តៅគ្រោះថ្នាក់  ហើយទីបញ្ចប់ក៏បន្ទោសដាក់គ្នាអែងអញ្ជឹងទៅ។

ប្រភពៈសៀវភៅរៀនឲ្យចេះ ប្រើចំណេះ ឲ្យមានប្រយោជន៍