ចាក់កាបូបឲ្យ

Øអ្វីដែលយើងឲ្យអ្នកដ៏ទៃ តិចឬច្រើនវាមិនសំខាន់ទេ សំខាន់នៅត្រង់ថា វត្ថុនោះវាមានសារៈសំខាន់ធំធេងកម្រិតណាចំពោះយើង?

          មានតំណាលរឿងមួយ បានកើតឡើងក្នុងយុគសម័យគ្រោះទុរ្ដិក្សអត់អាហារយ៉ាងខ្លាំង(សម័យមហាបដិវត្តន៏វប្បធម៍)បានធ្វើឲ្យគ្រូម្នាក់ចងចាំដិតជាប់នៅក្នុងអារម្មណ៏ជារៀងរហូតមក។

            នៅយប់ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានទៅ​បង្រៀនគួរនៅផ្ទះកូនសិស្ស។ការតស៊ូទ្រាំធ្វើការអស់ពេញមួយថ្ងៃ ផ្លូវធ្វើដំណើរក៏ឆ្ងាយ ធ្វើឲ្យខ្ញុំស្ទើរដើរទៅមុខលែងរួច ដកដង្ហើមម្ហបៗ ពោះវាក៏ស្រេកឃ្លានស្រែកគ្រូកគ្រាកៗមិនអាចហាមឃាត់បាន។ ខ្ញុំមិនបានទទួលទានអាហារពីរបីថ្ងៃមកហើយ ចំណែកខាងផ្ទះកូនសិស្សនោះវិញក៏ក្រីក្រលំបាកតោកយ៉ាកដូចគ្នា។ នៅលើតុមានតែចានតាំងទទេ...​ នេះមានន័យថា​ ពួកគេក៏គ្មានអង្ករច្រកឆ្នាំងដែរ។ ម្ដាយរបស់កូនសិស្សនោះដើរច្រិមច្រុមៗក្នុងបន្ទប់ព្រោះពុំដឹងថានឹងយកអ្វីមកទទួលស្វាគមន៏ខ្ញុំឲ្យវាសមរម្យឡើយ។ ខ្ញុំឃើញកាយវិការបែបនោះ ក៏ប្រញាប់ស្រែកទៅថា “ មិនអីទេអ្នកស្រី! សុំតែទឹកបានហើយ ” រួចហើយខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមបង្រៀន។ ម្ដាយរបស់កូនសិស្សក៏យកដៃមកទះក្បាលខ្លួនឯងភ្លាម រួចពោលថា ” អញនេះពិតជាល្ងង់ គិតមិនឃើញមែន!​គាត់ក៏ដើរទៅក្នុងចង្រ្កានបាយ

លើកយកកញ្រ្ជែងពណ៏ខៀវមួយចេញមក រកមើលមួយសន្ទុះ ទើបទាញយកដបកែវក្បាលធំប៉ុនមេដៃចេញមក ហើយក្រឡុកគោះៗចាក់ម្សៅពណ៏សៗដែលសេសសល់បន្ដិចបន្ដូចនោះទៅក្នុងកែវទឹក រួចលើកយកមកឲ្យខ្ញុំដោយក្ដីត្រេកអរជាពន់ពេក។

            នោះគឺជាទឹកស្ករសដ៏ផ្អែមត្រជាក់ស្លឹម ជាបចូលដល់បេះដូងខ្ញុំ... គ្រាន់តែខ្ញុំលេបឆ្លងកាត់បំពងកបានមួយក្អឹកក៏លេបលែងចូល ព្រោះមានកូនក្មេងពីរបីនាក់កំពុងសម្លឹងមុខខ្ញុំដោយក្ដីស្រេកឃ្លានយ៉ាងខ្លាំង។ ទឹកមាត់របស់ពួកគេហូរចេញមកច្រោកៗ... តើឲ្យខ្ញុំទ្រាំលេបទឹកស្ករមួយកែវនោះបានយ៉ាងម៉េចទៅ? ដោយសារតែទឹកស្ករមួយកែវនេះហើយទើបធ្វើឲ្យខ្ញុំអាចបន្តដំណើរទៅបង្រៀន​ដល់កូនសិស្សជាច្រើនកន្លែងទៀតរហូតដល់ចប់ក្នុងថ្ងៃនោះ។

            ទោះបីជាច្រើនឆ្នាំកន្លងផុតទៅហើយក៏ដោយ តែខ្ញុំនៅនឹកគិតដល់ទឹកស្ករមួយកែវនោះមិនដែលភ្លេចម្ដងណាឡើយ ព្រោះតែចំណោះដឹងបន្ដិចបន្តូចដែលខ្ញុំមាន អាចនិយាយបានថា វាជាស្បៀងមួយចំណិតចុងក្រោយដែលខ្ញុំបានលះបង់។ចំណែកទឹកស្ករមួយកែវដែលនៅសេសសល់នោះ ក៏អាចចាត់ទុកបានថាជាចំណិតអាហារចុងក្រោយដែលមាននៅក្នុងផ្ទះរបស់កូនសិស្សម្នាក់នោះ... យើងទាំងពីរបានលះបង់ឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក។

            ការលះបង់ទាំងកម្លាំងកាយនិងកម្លាំងចិត្តទាំងអស់ដែលខ្ញុំមានក្នុងគ្រានោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៏ថា​” តើអ្វីគឺជាវត្ថុដ៏មានតម្លៃបំផុតក្នុងការលះបង់ឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក?”

            តើរឿងនិទានមួយនេះបានផ្ដល់ទស្សនៈនិងគំនិតត្រិះរិះយ៉ាងដូចម្ដេច?

វត្ថុដែលយើងផ្ដល់ឲ្យអ្នកដ៏ទៃ វា​មិនស្ថិតនៅលើតិចឬច្រើននោះទេ តែវានៅត្រង់ថា វត្ថុនោះមានតម្លៃប៉ុនណាសម្រាប់ខ្លួនយើងតែប៉ុណ្ណោះ។ ពាក្យស្លោកមួយបានពោលថា​” វត្ថុណាដែលអ្នកមិនត្រូវការ​សូមកុំឲ្យអ្នកដ៏ទៃ” បើយើងឲ្យរបស់សូម្បីតែយើងក៏គិតថា “វាគ្មានតម្លៃ” ពេលឲ្យទៅអ្នកដ៏ទៃ តើវាមានប្រយោជន៏អ្វីសម្រាប់អ្នកទទួលនោះ...  តែបើយើងលះបង់ផ្ដាច់ពីមាត់ពីកខ្លួនឯងវិញ មិនថាវត្ថុតិចតួចស្ដួចស្ដើងយ៉ាងណាទេ វាសុទ្ឋតែមានតម្លៃមិនអានកាត់ថ្លៃបានឡើយ និងអាចធ្វើឲ្យអ្នកទទូលមានមានចិត្តត្រេកអរចងចាំទុកក្នុងបេះដូងជាប់ជានិច្ចទៀតផង។

ដកស្រង់ពីសៀវភៅ កុំចុះចាញ់ខ្លួនឯង នោះអ្នកនិងមិនចាញ់អ្នកដ៏ទៃ